۳۷_ من وقتی پر حرف میشود :)

امتحان فیزیک برق از سرم می‌پراند و من در دلم معلم سال قبل را مورد عنایت قرار می‌دهم. دکتر نیز باید بروم، نه برای خودم، برای همراهی شخص دیگری‌.

نوشته های خانم معلمی را می‌خوانم، از طرز رفتارش با شاگردان کوچکش، طرز تربیت کردن  آنها، برق شادی در چشمانم می‌نشیند و معلم جوان را تحسین میکنم. یادم از معلمان ابتدایی خودم می‌آید. 

هرگز آن روز شوم را فراموش نمی‌کنم، که بخاطر فراموش کردن رضایت نامه معلم تا توانست مرا سرزنش کرد و اشکم را در آورد، یا اوولین روز از کلاس اولم، معلم محکم مرا هول داد، شانه هایم به سرامیک های دیوار برخورد کرد. دردش هرگز فراموش نمی‌‌شود. یا معلم کلاس سوم که هنرش نفرین کردن و بد و بیراه گفتن بود، روزی آنقدررر نفرینمان کرد که آقای بنایی از پشت پنجره بی طاقت و عصبانی گفت

خانم کافیه دیگه، چی میخوای بچه های مردمو اینقدر نفرین میکنی؟! 

و خانم معلم جانی که با حرص پنجره را محکم بست و با چشم غره نگاهمان کرد و نفرین هایش را از سر گرفت.

مگر گناهمان چه بود؟! 

فقط درس سخت هندسه را نتوانستیم در یک جلسه هضم کنیم. نیاز داشتیم به یکی دو جلسه دیگر. 

ما هنوز در حل کردن ضرب و تقسیم مانده بودیم، کشیدن زاویه و گونیا را کجای ذهنمان جا میدادیم؟! 

معلم کلاس چهارم.

معلم کلاس پنجم اولین معلم خوب من بود، که با رفتارش فراموش می‌کردیم شخص مقابل معلم ماست، نه دوست صمیمی ما! راحت حرف میزدیم و یکدیگر را درک می‌کردیم.

معلم ادبیات کلاس ششم، فرشته‌ایی بیش نبود. و معلم علوم را نگویم که عشقی بود برای خودش:)

معلم ریاضی اما، از شانس خوبمان، همان معلم کلاس سوم بود. آه:) 

برای همین است که معتقدم هرکسی لیاقت معلمی را ندارد. 

معلمی سخت است، هرکسی عرضه‌اش را ندارد.

معلم مادر دوم است و باید چون مادری رحم داشته باشد و عشق نثار بچه هایش که از ده تا بیشتر است بکند. معلم باید فرشته‌ایی باشد که بتوان آن را سرلوح زندگی قرار داد. که خاطراتش خنده به لب بیاورد، نه قلب را پر از سیاهی نفرت کند. 

معلم باید مهربان باشد. دلسوز باشد، دست نوازش بکشد، نه چوب برای تنبیه.

معلمی یعنی صبر با بچه هایی با روحیه های متفاوت. 

معلم یعنی.